মৃতকৰ নামত প্ৰচলিত কিছুমান বিদ‘আত আৰু মৃতকৰ কাৰণে কৰণীয় : লেখক জুবাইৰ ৰহমান

মানুহৰ মৃত্যুৰ পিছত মৃতকৰ হকে আম্বিয়া খতম, কুৰআন খতম, জিয়াৰতৰ অনুষ্ঠান, ভোজ-ভাত বা দু‘আৰ অনুষ্ঠান ইত্যাদি কৰা দেখা যায়। এয়া বিধৰ্মীৰ অনুকৰণত কৰা অনুষ্ঠান। এই সকলোবোৰ বিদ‘আত। বিদ‘আতীৰ কোনো আমল কবুল নহয়। ইয়াত টকা খৰচ কৰা আৰু মানুহক দেখুৱাৰ বাহিৰে আন একো লাভ নহয়¸ বৰং বিদ‘আত কৰাৰ কাৰণে জাহান্নামত স্থান নিৰ্ধাৰণ কৰা হয়। মনত যদি আনক দেখুৱাৰ ভাৱ আহে তেনেহ’লে সেইটো ‘ৰিয়া’ত পৰিণত হয়। ‘ৰিয়া’ হ’ল সৰু শ্বিৰ্ক। সৰু শ্বিৰ্ক হ’ল কবিৰা গুনাহ। তৌবাহ নকৰিলে মাফ নহয়।

মানুহৰ মৃত্যু হোৱাৰ লগে লগে তাৰ যাৱতীয় আমল বন্ধ হৈ যায় আৰু সি তাৰ পৰিণতিৰ শেষ পর্যায়ত উপস্থিত হয়। কিন্তু তিনিটা আমল বন্ধ নহয়। সেই তিনিটা আমলৰ ছওৱাব মৃত ব্যক্তিয়ে তাৰ কবৰত পাই থাকে।
.
আমল তিনিটা হ’লঃ-
.
১। ছদকায়ে জাৰিয়া,
২। এনেকুৱা জ্ঞান- যাৰ দ্বাৰা উপকৃত হোৱা যায় আৰু
৩। এনেকুৱা নেক সন্তান- যিয়ে তেওঁৰ কাৰণে দু‘আ কৰে। (ছহীহ বুখাৰী ১২৯১, ছহীহ মুছলিম ৪৩১০, তিৰমিযী ১৩৮০)

দান খয়ৰাত কৰা।

এজন ব্যক্তিয়ে নবী চাল্লাল্লাহু আলাইহি অছাল্লামক ক’লে, ‘মোৰ মা হঠাৎ ইন্তেকাল হৈছে। মোৰ ধাৰণা যে, তেওঁ কথা কোৱাৰ সুযোগ পালে ছাদকাহ কৰিলেহেঁতেন। এতেকে মই যদি তেওঁৰ পক্ষৰ পৰা ছাদকাহ কৰোঁ, তেনেহ’লে তেওঁ নেকী পাবনে?’ তেওঁ ক’লে, “হয়।”  (বুখাৰী ও মুছলিম)

আল্লাহৰ ৰাছুল চাল্লাল্লাহু আলাইহি অছাল্লামে কৈছে, “মুমিনৰ মৃত্যুৰ পিছত তাৰ আমল ও পুণ্যকর্মসমূহৰ পৰা নিশ্চিতভাৱে যিবোৰ আহি তাৰ সৈতে মিলিত হয়, সেইবোৰ হ’ল; সেই ইলম, যিটো সি শিকি লৈ প্রচাৰ কৰিছে অথবা নেক সন্তান, যাক ৰাখি সি ইন্তেকাল কৰিছে, অথবা কুৰআন মজিদ, যাক সি মিৰাছৰূপে এৰি গৈছে, অথবা মছজিদ, যিটো সি নিজে নির্মাণ কৰি গৈছে, অথবা মুছাফিৰখানা, যিটো সি মুছাফিৰসকলৰ সুবিধার্থে নির্মাণ কৰি গৈছে, অথবা পানীৰ নলা যাক সি (খেতি-বাতি ইত্যাদিৰ উদ্দেশ্যে) প্রবাহিত কৰি গৈছে, অথবা ছাদকাহ, যিটো সি নিজৰ মালৰ পৰা তাৰ সুস্থ ও জীৱিতাৱস্থাত দান কৰি গৈছে। এইবোৰ কর্মৰ ছওৱাব তাৰ মৃত্যুৰ পিছতো সি পাই থাকিব।” (ইবনে মাজাহ, বায়হাকী, ইবনে খুজাইমাহ ভিন্ন শব্দত, ছহীহ তাৰগীব ১০৭ নং)

হজ্জ উমৰাহ কৰা।

আব্দুল্লাহ ইবন আমৰ (ৰাঃ)য়ে কৈছে, আচ বিন ওৱাইল ছাহমীয়ে তেওঁৰ তৰফৰ পৰা ১০০ ক্রীতদাস মুক্ত কৰাৰ অছীয়ত কৰি মৃত্যু বৰণ কৰে। গতিকে তেওঁৰ সৰু ল’ৰা হিছামে ৫০ জন দাস মুক্ত কৰে। ইয়াৰ পিছত তাৰ ডাঙৰ ল’ৰা আমৰ বাকিয়ে ৫০ জন দাস মুক্ত কৰাৰ ইচ্ছা প্রকাশ কৰি ক’লে, ‘(বাপেকৰ তো কাফিৰ অৱস্থাত মৃত্যু গেছে) সেয়েহে মই এই কাম আল্লাহৰ ৰাছুল চাল্লাল্লাহু আলাইহি অছাল্লামক নোসোধাকৈ নকৰোঁ।’ সেয়েহে তেওঁ নবী চাল্লাল্লাহু আলাইহি অছাল্লামৰ ওচৰলৈ আহি ঘটনাটো খুলি কৈ প্ৰশ্ন কৰিলে, “মই বাকী ৫০ জন দাস তেওঁৰ তৰফৰ পৰা মুক্ত কৰিম নে?” উত্তৰত আল্লাহৰ ৰাছুল চাল্লাল্লাহু আলাইহি অছাল্লামে ক’লে, “তেওঁ যদি মুছলিম হ’লহেঁতেন আৰু তোমালোকে তেওঁৰ তৰফৰ পৰা দাস মুক্ত কৰিলে, অথবা ছাদকাহ কৰিলে অথবা হাজ্জ কৰিলে তাৰ ছওৱাব তেওঁৰ ওচৰ পালেহেঁতেন।” (আবু দাউদ হা/২৮৮৩, বায়হাকী ৬/২৭৯, আহমাদ হা/৬৭০৪)

তেওঁলোকৰ কোনো অছীয়ত থাকিলে তাক পালন কৰক।

তেওঁলোকৰ কোনো বন্ধু থাকিলে তেওঁৰ খাতিৰ কৰক।

তেওঁলোকৰ সম্পৰ্কীয়সকলৰ লগত আত্মীয়তাৰ বন্ধন বজায় ৰাখক।

জানি লব, যিটো আপুনি নিজৰ স্বার্থৰ হকে বা সুনামৰ কাৰণে কৰিব অথবা বদনামৰ পৰা বাঁচিবৰ কাৰণে কৰিব, সেইটো কোনো উপকাৰত নাহিব। বিদ‘আতী কোনো আমল উপকাৰত নাহিব। বৰং নিজেই ক্ষতিগ্ৰস্থ হ’ব।

সকলোতকৈ বেছি উপকাৰী হিচাবে আপুনি প্রত্যেক ফৰজ নামাজৰ শেষাংশত তেওঁলোকৰ কাৰণে দু‘আ কৰক। তেনেহ’লে তেওঁলোকৰ হক আদায় কৰিব পাৰিব। আল্লাহে আমাক সঠিক জ্ঞান দিয়ক। আমিন।